پیامک شهادت امام محمدباقر (ع)

ابوجعفر، محمد بن علی الباقر، مشهور به امام محمدِ باقر و باقرالعلوم، پنجمین امام شیعیان است. کنیه‌اش ابوجعفر و لقبش باقرالعلوم ودر ۳ صفر یا ۱ رجب سال ۵۷ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. مادرش فاطمه بنت حسن بن علی است بنابراین او اولین امام شیعه، از نسل هر دو نوه پیامبر حسن و حسین است.
امام محمد باقر در۷ ذی الحجة سال ۱۱۴ ه‍.ق در پنجاه و هفت سالگی و بعد از ۱۸ سال امامت شیعیان، وفات کرد.آرامگاه محمد باقر در شهر مدینه در قبرستان بقیع است.

در زیر چندتا پیامک تسلیت شهادت امام محمد باقر (ع) برای شما همراهان کاپنل آورده ایم.

یک عمر سوخت قلب تو از کینه هشام آن دشمن سیاه دل بى حیاى تو
تنها نه در عزاى تو چشم بشر گریست آن دشمن سیاه دل بى حیاى تو
اى خفته همچو گنج، به ویرانه بقیع پر مى‏ زند کبوتر دل، در هواى تو
در را به روى امت اسلام بسته‏ اند آن گمرهان که بى خبرند از صفاى تو

السلام علیک یا ابا جعفر یا محمد بن علی ایها الباقر یابن رسول الله انا توجهنا واستشفعنا وتوسلنا بک الی الله و قدمناک بین یدی حاجاتنا یا وجیها عندالله اشفع لنا عندالله

بـه سر مـی پـرورانم من هوای حضرت بـاقر (ع)
بـه دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر (ع)
زعشقش جان من بر لب رسیده کس نمی دانـد
کـه نبود چاره ساز من سوای حضرت باقر (ع)

گوهر آل رسولی
به جهان نور دو عینی
پسر کرب و بلائی
نوه‌ی پاک حسینی

کسی که بود شکافنده‌ی تمام علوم
هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم
سر تو باد سلامت یا رسول ‌الله
وصّی پنجم تو کشته شد، ولی مظلوم

باقر علم جهان را تو ملقب باشی
تو به یادآور هر ناله‌ی زینب باشی
دل شیعه نگرانت
زهر کین برده توانت

پیامک شهادت امام محمدباقر (ع)

میشود چشم من (پر ز اشک از غمت) یا باقر
گشته هفت آسمان (سیه از ماتمت) یا باقر
میزند زهر شرر (بر تن و جان تو) یا باقر
میروی سوی حق (ای به قربان تو) یا باقر

دل غرق نفرت تا ابد از خصم شوم است
عزای جانگداز باقرالعلوم است
آتش دلها غربت باقر بی حرم باشد تربت باقر
آه واویلا

شیعه کند مرا صدا که حجت خدا منم
آنکه شده به کودکی شاهد کربلا منم
ز بعد مرتضی علی پس از حسین و مجتبی
از پس زین العابدین ولیّ کربلا منم

کسی که بود شکافندۀ تمام علوم
هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم
سر تو باد سلامت ایا رسول الله
وصِّی پنجم تو کشته شد ولی مظلوم

باقر علم نبی ام کشته ی زهر جفا
پنجمین ماه ولایت شاهد کرببلا
کودکی بودم میان کاروان آل حق
همره بابا شدم راهی به دریای بلا

مولا مولا ، ای آبروی دین ، خورشید پنجمین
ای آسمونی پا نکش ، این قدر روی زمین
ای جان من ، چی شد که پاره جیگری
یاس بودی تو ، حالا شدی نیلوفری
لب تشنه ای ، تو این دمای آخری

هفتم ماه است و باید چشم ها گریه کنند
پا به پای روضه های هل اتی گریه کنند
این قبیله بی نیاز از روضه خوانی منند
که فقط کافی است گویم کربلا گریه کنند